Hepimiz farklı potansiyellere sahibiz. Ve sahip olduğumuz potansiyeller aslında en kolay yaptığımız şeylerdir. O kadar kolay yaparız ki çoğu zaman bunun bir potansiyel olduğunun farkına bile varmayız. Aslında bu potansiyellerimiz bizim bu dünyaya olduğumuz hediyelerdir. Ama biz çoğu zaman kolay yaptığımız şeyleri değersizleştirir onları görmezden geliriz.
Biz daha küçücük bir çocukken etrafımızdaki yetişkinleri kopyalayarak öğrenmeye ve hayatta kalmaya çalışırız. Onların potansiyellerine bakarak ne olmamız gerektiğine karar verir ve buna ulaşmak için durmadan çabalarız. Bu kararımız o kadar hayati bir önem taşır ki olduğumuz potansiyelin farkına bile varmadan onlara benzemeye çalışırız. Onların ne kadar parladığını görür ve onlar gibi parlamak için bizim de onların olduğu şey olmamız gerektiğini düşünürüz. Ne kadar parladığımızı görebilmek için de sürekli kendimizi onlarla kıyaslama gereği duyarız. Çünkü bize böyle öğretilir. Bu çabalamanın sonunda çoğunlukla ya başarısız olur ya da olduğumuz durumdan hoşnut olmayız.
Bize bazı potansiyeller çok değerli bazı potansiyeller ise değersiz gösterildiği için biz kendi potansiyelimizi keşfetmek yerine çoğu zaman değerli olduğuna inandırıldığımız şeyleri olmaya çalışırız. Oysa Picasso mühendis olmaya çalışmadığı için hala bir mücevher gibi parlıyor ya da Mozart doktor olmaya çalışmak yerine olduğu potansiyele izin verdiği için yüzyıllardır değerini koruyor.
Başkalarının potansiyellerini kopyalamak, onlara benzemeye çalışmak yerine olduğumuz potansiyele izin verirsek ancak o zaman bu dünya için bir hediye olabiliriz. Kolay yaptığımız şeyleri değersizleştirmek yerine sadece ‘’Bu potansiyelimle ben ne yapabilirim? ‘’ sorduğumuzda ve bunu gerçekleştirmek için kendimize izin verdiğimizde işte o zaman hiçbir çaba harcamadan bir mücevher gibi parlayabiliriz.
Sizin görmezden geldiğiniz potansiyeliniz hangisi? O potansiyele izin verseydiniz sizin dünyaya hediyeniz ne olurdu?
